HK G11

Калібр:                                      4.7x33 мм бязгільзавы
Даўжыня:                                  750 мм
Ствол:                                        540 мм
Вага:                                          3,6 кг (без патронаў)  
Вага з патронамі:                      4.3 кг
Даўжыня прыцэльнай ліні
Прыцэльная далёкасць:
Хуткастрэльнасць:                    2000 стр/хв (чаргой па 3 стрэлы)
Дульная хуткасць кулі:             930-960 м/с
Баяпітанне:                               набойнікі на 45 і 50 (першапачатковы варыянт) патронаў
Механізм:                                 
Агонь:
Рэсурс:
Вытворца:                                
Канструктар:                          
Гады вытворчасці:                    1988
Усяго выраблена:                      крыху больш за 1000 адзінак (у асноўным версія HK G11K2)

Распрацоўка вінтоўкі G11 была пачата фірмай Heckler&Koch у самым канцы 1960-х гадоў, калі ўрад ФРГ прыняў рашэнне пра стварэнне новай, больш эфектыўнай вінтоўкі на замену вінтоўкам HK G3. Увогуле, у той час некаторыя з краін NATO распачалі эксперыменты з безгільзавымі патронамі, і ў ФРГ вырашылі заняцца тым жа.

Па выніках пошукаў было вырашана, што Бундэсверу патрэбна лёгкая, малакаліберная вінтоўка з высокай дакладнасцю стральбы. Для забеспячэння надзейнай паразы суперніка было неабходна забяспечыць трапленне ў мэту некалькіх куль, таму было прынята рашэнне пра стварэнне вінтоўкі пад безгільзавы патрон калібра 4.3мм (пазней перайшлі да калібра 4.7мм) з магчымасцю вядзення агню адзінкавымі стрэламі, доўгімі чэргамі і з адсечкай чаргі па 3 стрэлы. Фірма Heckler&Koch і павінна была стварыць такую вінтоўку, пры ўдзеле фірмы Dynamit Nobel AG, адказнай за распрацоўку новага безгільзавага патрона.

Канструкцыя
Аўтаматыка вінтоўкі працуе за кошт энергіі парахавых газаў, якія адводзяцца са ствала. Патроны размяшчаюцца ў набойніку над ствалом кулямі ўніз. Вінтоўка G11 мае ўнікальную круцельную камору-казённік, у якую перад стрэлам патрон падаецца вертыкальна ўніз. Затым, камора паварочваецца на 90 градусаў, і калі патрон устае на лінію ствала, адбываецца стрэл, пры гэтым патрон уласна ў ствол не падаецца. Т.я. патрон бязгільзавы (са згараючым капсулем), то цыкл працы аўтаматыкі спрашчаецца за кошт адмовы ад экстракцыі стрэляннай гільзы. У выпадку асечкі, няспраўны патрон выштурхваецца ўніз пры падачы наступнага патрона. Узвядзенне механізму ажыццяўляецца пры дапамозе паваротнай ручкі на левым боку зброі. Пры стральбе гэта ручка застаецца нерухомай.

Ствол, ударна-спускавы механізм (за выключэннем засцерагальніка/перакладніка і спускавога гапліка), паваротны казённік з механікай і набойнік змантаваны на адзінай аснове, якая можа рухацца назад і наперад усярэдзіне корпуса вінтоўкі. Пры стральбе адзінкавымі стрэламі ці доўгімі чэргамі, ўвесь механізм здзяйсняе поўны цыкл адкату-накату пасля кожнага стрэлу, чым забяспечваецца зніжэнне аддачы (аналагічна артылерыйскім сістэмам). Пры стральбе чэргамі ў тры стрэлу падача патрона і яго выстрэльванне адбываецца адразу ж пасля папярэдняга, з тэмпам да 2000 стрэлаў у хвіліну. Пры гэтым уся рухомая сістэма прыходзіць у вельмі задне становішча ўжо ПАСЛЯ трэцяга стрэлу, пры гэтым аддача пачынае дзейнічаць на зброю і стрэлка зноў ўжо пасля завяршэння чаргі, чым забяспечваецца надзвычай высокая кучнасць стральбы (аналагічнае рашэнне скарыстана ў аўтамаце АН-94 "Абакан").

Раннія прататыпы G11 абсталёўваліся няздымным аптычным прыцэлам кратнасці 1Х. Набойнікі мелі ёмістасць у 50 патронаў і маглі рыхтавацца з адмысловых абоймаў.

Першапачаткова патроны для G11 уяўлялі сабой блок зпрэсаванага адмысловага пораху, з напыленным на яго капсюльным складам і прылепленнай куляй, пакрыты згараючым лакам для абароны ад пашкоджанняў і ад вільготнасці. Канчатковы варыянт патрона, які атрымаў пазначэнне DM11 4.7x33 мм, меў тэлескапічную канструкцыю, пры якой куля цалкам патоплена ў блок парахавога зарада. Распрацоўка DM11 была заврешена да сярэдзіны 1980-х гадоў, пры гэтым была паспяхова вырашана праблема самаўзгарання патронаў у патронніку пры інтэнсіўнай стральбе, ад якой пакутавалі раннія прататыпы.
Патрон DM11 разганяў кулю масай 3.25 грама да хуткасці ў 930-960 м/с (у дульнага зрэзу).

У 1988 годзе першыя ўзоры G11 паступілі на тестиролвание ў Бундэсвер. Па выніках тэставання ў канструкцыю G11 быў занесены шэраг змен, у прыватнасці: прыцэл быў зроблены здымным, з магчымасцю яго замены на іншыя тыпы прыцэлаў; ёмістасць крам была паменшана з 50 да 45 патронаў, аднак з'явілася магчымасць мацавання на вінтоўцы дзвюх запасных набойнікаў па абодва бакі ствала; пад ствалом з'явілася мацаванне для багнета ці сошкі. Новы варыянт вінтоўкі, пазначаны як G11К2, быў прадстаўлены нямецкім вайскоўцам для тэставання ў канцы 1989 года. Па выніках тэстаў было прынята рашэнне пра пастаноўку G11 на ўзбраенне Бундэсвера ў 1990 годзе, аднак пастаўкі абмежаваліся партыяй усяго ў 1000 штук, пасля чаго рашэннем германскіх улад праграма была зачынена. Асноўнымі прычынамі зачынення гэтай, даволі паспяховай праграмы (з тэхнічнага боку), хутчэй за ўсё з'яўляюцца па-першае, недахоп грошай у сувязі з аб'яднаннем дзвюх Германій, і, па-другое, патрабаванні NATO па ўніфікацыі боепрыпасаў. У выніку, на ўзбраенне Бундэсвера пайшлі вінтоўкі G36.

Аднак, баў атрыманы вялікі досвед у прымяненні бязгтльзавых патронаў. Тэарытычна, прямененне бязгільзавых патронаў дазволіла б павялічыць перанасімы боекамплект (240 патронаў 5.56x45 супраць 550 для DM11 4.7x33). Толькі вытворчасць гільзаў з кампазітных матэрыялаў, у наш час дазволіла атрымаць сходныя вынікі.  

У 1990 годзе G11 таксама праходзіла тэставанне ў ЗША ў рамках праграмы ACR (Advanced Cobat Rifle). Мэтай гэтай праграмы было тэставанне новых канцэпцый (бязгільзавыя боепрыпасы, стрэлавідныя падкаліберные кулі і г.д.) для далейшага аналізу і распрацоўкі патрабаванняў да патэнцыйнага пераемніка для вінтоўкі М16А2. Падчас гэтых тэстаў G11 паказала сябе як надзейная і зручнае ў звароце зброя, якая валодае вельмі добрай дакладнасцю агню ва ўсіх рэжымах.

У 2004 годзе распрацоўкі па G11 былі перакуплены ЗША, з мэтай выкарыстання пры распрацоўцы перспектыўнага ручнога кулямёта для Войска ЗША ў рамках праграмы Lightweight Small Arms Technologies. Аднак падчас далейшай адпрацоўкі канцэпцыі, было прынята рашэнне адмовіцца ад выкарыстання арыгінальнага безгильзового боепрыпасу ў карысць пабудаванага па падобнай схеме (куля, пагружаная ў кідальнае рэчыва) гільзавага з палімернай гільзай.